آیا کافر در اسلام، به مجرّد کفر کشته می‌شود؟!
بسیار می‌شنویم كه عده‌ای در رسانه‌ها و محافل می‌گویند: اسلام با آزادی اندیشه مخالف است و هركس مخالف اسلام باشد، خون و مالش حلال است.
در پاسخ می‌گوئیم که یا این عده‌ی معلوم الحال از مبانی اسلام چیزی نمی‌دانند و جاهل هستند، یا اینكه مطلع بوده و سوء نیت دارند و قصد تخریب اسلام و مسلمین را دارند.
چه خوب می‌بود که این عزیزان از شرایط قتلِ کافر اطلاع می‌داشتند، اتفاقاً اسلام کاملاً با آزادی عقیده هم رأی است، آنجا که الله سبحان می‌فرماید:
«لا إِكراهَ فِی الدّین» «در (پذیرش)دین هیچ اجباری وجود ندارد».
بنابراین انسان‌ها غالباً در عقیده خود آزاد بوده، لذا عقیده یک مسئله شخصی است، امّا کسی که بنابر فطرت خود در صدد انتخاب دینی است، دین اسلام همه‌ی مسائل را پاسخ داده و جهان شمول بودن خود را به مردم نشان داده است، و با مردم اتمام حجّت نموده است، بنابراین اگر کسی با وجود آگاهی از اسلام دین دیگری را برای خود انتخاب کند، قطعاً در سرای آخرت از وی پذیرفته نخواهد شد.
امّا در مورد موضوع اصلی این مقاله باید در پاسخ گفت:
«جمهور فقهاء از مالكی‌ها، احناف و حنابله لزوم قتال (جنگ) را، جنگیدن و تعدی و تجاوز دانسته‌اند، نه (مجرد) كفر. فرد به مجرد مخالفتش با اسلام كشته نمی‌شود، بلكه به علت تجاوز و تعدی بر اسلام كشته می‌شود و كسی كه نمی‌جنگد، جنگیدن با او جایز نیست، بلكه نسبت به او باید جانب صلح را داشت.»[1]
صاحب کتاب سیاسة الشرعی، می‌گوید:
«من لم یكن من أهل الممانعة والمقاتلة، كالنساء والصبیان والراهب، والشیخ الكبیر، والأعمى، والزمن، ونحوهم فلا یقتل عند جمهور العلماء؛ إلا أن یقاتل بقوله أو فعله.»[2]
یعنی: هر كس كه اهل جنگ و ممانعت نباشد، مانند زنان، كودكان، راهب، سالمند، نابینا، بیمار و امثال ایشان، نزد جمهور علماء كشته نمی‌شود، مگر اینكه با سخنش و یا عملش (مشارکت کند و) بجنگد.
ابن عباسG (م 68هــ)، می‌فرماید:
«كان المشركون على منزلتین من النبیJ والمؤمنین: كانوا مشركی أهل حرب، یقاتلهم ویقاتلونه، ومشركی أهل عهد، لا یقاتلهم ولا یقاتلونه.»[3]
یعنی: مشركان نزد پیامبرJ و مسلمانان، دو جایگاه داشتند؛ گروهی از مشركان اهل جنگ بودند، آن حضرت با آنان می‌جنگید و آنان نیز با ایشان جنگ داشتند. گروهی دیگر اهل عهد و پیمان بودند و آن حضرت با آنان نمی‌جنگید و آنان نیز با ایشان نمی‌جنگیدند.
[1]. بنگرید به : أحكام الأسری والسبایا فی الحروب الإسلامیة – الدكتورعبداللطیف عامر، ص 63؛دارالكتب المصری – القاهرة الطبعة الأولی 1406هــ
[2]. السیاسة الشرعیة لابن تیمیة، ص 100؛ الناشر: وزارة الشئون الإسلامیة والأوقاف والدعوة والإرشاد – المملكة العربیة السعودیة الطبعة: الأولى، 1418ه
[3]. صحیح البخاری الناشر: دار طوق النجاة 7 / 48 ح 5286؛الطبعة: الأولى، 1422هـ % السنن الكبرى للبیهقی 7 / 303 ح 14066؛الناشر: دار الكتب العلمیة، بیروت – لبنات الطبعة الثالثة، 1424 هـ – 2003 م
نظرات بسته شده است.